#5 Het Zuidereiland

Kia ora,

Op dit moment zitten we (in een stralend zonnetje) op de ferry vanuit Picton (Zuidereiland) naar Wellington (Noordereiland). De vaart duurt ongeveer 3 uurtjes, voldoende tijd om een stukje voor de blog te typen. De afgelopen week kwam het er vaak niet van, meestal vanwege de slechte Wi-Fi netwerken hier, maar ook omdat we onze dagen goed weten te vullen.

Het Zuidereiland is dus al einde verhaal voor ons, maar jullie weten nog niet wat er uitgespookt hebben. Daarom spoelen we weer even 1,5 week terug.

Trouwens, de foto’s (ook van de afgelopen blogs) staan online! Je kunt ze bekijken in de verschillende fotoalbums. Wil je overigens makkelijk op de hoogte blijven van deze blog? Abonneer je dan door je e-mailadres in te vullen op de pagina. Je krijgt zo standaard een mail als er een nieuwe blog klaarstaat.

Vrijdag 2 november – Wanaka
Na ons bungeejumpavontuur zijn we neergestreken in een cafeetje in het Wanaka waar we lekker hebben gegeten. Inmiddels was het lekkere weer van vanmorgen compleet omgeslagen en zaten we binnen terwijl het buiten stevig waaide. Tussen de regen en de wind door zijn we naar de Wanaka tree gelopen, een merkwaardige boom die in Lake Wanaka in het water staat. De avond in Wanaka zelf hebben we rustig aan gedaan en curry gekookt. Bij de meeste grotere parken waar we overnachten zit een keuken inbegrepen, waar het voor ons een stuk makkelijker koken is dan in de camper zelf. Op zulke campings hebben we ook vaak de gelegenheid om onze was te doen.

Zaterdag 3 november – Lake Tekapo & Lake Pukaki
Zaterdagochtend zijn we doorgereden naar Lake Tekapo, een must-see volgens de kenners. Als je een oversteek van oost naar west maakt, moet je vaak door een bergpas heen om de Zuidelijke Alpen (ja, in Nieuw-Zeeland hebben ze ook Alpen) te doorkruisen. In dit geval reden we door Lindi’s pass vanuit Wanaka naar Tekapo. Onderweg kwamen we langs een grote zalmfarm (gerund door Chinezen) waar je zelf zalm mocht voeren en je natuurlijk ook lekkere zalmproducten kon kopen. We snappen niet goed waarom, maar het was een enorm grote toeristische stop voor Aziatische toeristen. Voor ons was het enkel een korte koffiestop.

De bergpassen blijven ons elke keer verbazen. Alle routes hebben zo hun eigen kernmerken, vreemde soorten begroeiingen. Onderweg hebben we dus volop genoten van de uitzichten die we hadden.

Hoe dichter bij Tekapo we kwamen, hoe slechter het weer werd. In Tekapo was het uiteindelijk heel de middag aan het regenen, waardoor we niet veel zin hadden om te wandelen. In plaats daarvan zijn we naar de Tekapo Hot Springs gegaan, een paar natuurlijk verwarmde baden waarvanuit je een mooi uitzicht hebt over Lake Tekapo.

Deze regio staat bekend om de prachtige sterrenhemels en de Melkweg die je bij gunstige omstandigheden (geen lichtvervuiling, heldere hemel en geen maan) te zien krijgt. In het gebied om deze plaatsen heen woont vrijwel niemand en er is daarom weinig ‘lichtvervuiling’. De verlichting zoals straatlantaarns moeten in deze omgeving aan bepaalde eisen voldoen, waardoor ze dus gedimd zijn en weinig licht afgeven. Aan het eind van de middag begon het flink op te klaren in Tekapo, waardoor de kans groot was dat wij een dergelijke sterrenhemel te zien zouden krijgen. ’s Avonds was het inderdaad voor een groot deel opgeklaard en zijn wij teruggereden naar Lake Pukaki, waar we hebben geprobeerd sterren te kijken. Helaas betrok het alweer snel en begon het te onweren. Hoewel een groot deel van ons uitzicht nog helder was, konden we niet de Melkweg zien. Overigens zagen we wel een hele hoop sterren, wat ook al prachtig was. Hopelijk krijgen we nog op andere plekken in NZ en Australië de kans om zo’n sterrenhemel te zien.

Deze avond hebben we op een freedom campsite gestaan. Het was er alleen zo druk, dat we alleen maar op een schuine plek konden staan, wat een stuk minder comfortabel slaapt.

Zondag 4 november – Franz Josef via Haast Pass
De route die we de dagen ervoor hadden afgelegd was een beetje onlogisch. We hadden vanuit Wanaka beter door kunnen rijden naar Franz Josef, omdat we vanuit Lake Tekapo weer terug moesten langs Wanaka. De reden dat we niet naar Franz Josef zijn gereden zijn de weersomstandigheden de en de heli-hike die we hadden gepland staan op de Franz Josef gletsjer. De gletsjer ligt relatief laag, vlakbij de kust, in een regenwoud. Omdat de gletsjer sinds enkele jaren niet meer te voet te bereiken is kan er alleen met een helikopter naar worden gevlogen. De helikopter kan er alleen maar landen als er geen laaghangende bewolking is, het er niet hard waait en de omstandigheden op de gletsjer ook goed zijn. We wisten dat de weersomstandigheden aan de West Coast niet zo goed waren dit weekend, dus we hebben besloten de heli-hike op maandag te boeken, zodat er meer kans was dat de hike door zou gaan.

We reden de weg terug door verschillende soorten prachtige natuur en verschillende weersomstandigheden. Van uren met stralende zon tot uren stromende regen. We reden rond 9 uur ’s ochtends weg en kwamen aan het begin van de avond aan in Franz Josef. De Haast Pass tussen Haast en de gletsjers was behoorlijk bochtig en met veel klimmen. De ene keer reden we langs een mooi strand, daarna weer door regenwouden en grote rotsen. Van het rondrijden kunnen we ook al behoorlijk genieten!

Na verschillende harde stortregens onderweg, kwamen we aan in een droog Franz Josef. Het klaarde al behoorlijk op en we hadden goede hoop dat onze heli-hike de volgende ochtend door zou gaan!

Maandag 5 november – Franz Josef
We werden wakker met een stralend zonnetje. Enthousiast hebben we ons ’s ochtends gemeld bij de Franz Josef Glacier Guides. We zouden ’s ochtends de eerste groep zijn die op de gletsjer rond zou wandelen: op dat moment zijn de omstandigheden het best, is de kans het grootst dat de tocht doorgaat en zijn de paden net vers uitgehakt. We zagen dat er bij de incheckbalies wat tumult was en er wat mensen bezorgd waren. We hoorden al snel dat, vanwege de harde regens de dagen ervoor, er behoorlijk wat water verdampt in de regenwouden om de gletsjers heen. Dit veroorzaakt wolken waardoor de helikopter later op de dag niet meer kan landen op de gletsjer. Ze willen er zeker van zijn dat we aan het einde van de hike veilig terug kunnen vliegen naar Franz Josef, daarom moeten ze al vier uur verder vooruitkijken naar het weer. Ondanks het stralende zonnetje wilden ze het risico niet lopen om vandaag de hikes te organiseren. Overigens wordt elk jaar 60% van alle hikes afgelast. Het grillige weer aan de kust is daar de grootste reden voor. Verder is de gletsjer een van de snelst bewegende gletsjers ter wereld, elke dag minstens zo’n 1 tot 1,5 meter. Hierdoor veranderen de paden continu, wat ook een reden kan zijn om tochten af te lassen. Conclusie: geen gletsjertocht vandaag. We hebben de tocht om weten te boeken naar morgen en konden die dag van de Glacier Hot Pools gebruik maken (weer warme baden, die hadden we gelukkig nog niet gehad ;-) ), wat bij elke tour inbegrepen was.

In plaats daarvan zijn we maar gaan hiken richting de plek waar we uitzicht hadden op de gletsjer. De Franz Josef gletsjer is uniek, net als de vele andere Nieuw-Zeelandse gletsjers. Tegen de wereldwijde trend in is de gletsjer tot 2008 behoorlijk aangegroeid. De periode daarna is de gletsjer wel een hoop geslonken, met als hoogtepunt 2012, waar een groot stuk van de gletsjer afbrak. Deze processen zijn overigens wel gewoon normaal, het aangroeien en het slinken, het zegt weinig over de staat van de gletsjer. De algemene trend is wel dat de gletsjers in Nieuw-Zeeland eerder aangroeien dan smelten.

Franz Josef is verder uniek omdat het maar 16 kilometer uit zee ligt en relatief laag ligt. Verder is het goed toegankelijk voor bezoekers, wat ook de reden is dat deze gletsjer is opengesteld voor bezoekers samen met de Fox Gletsjer. In de verdere regio liggen ongeveer 60 gletsjers die (normaalgesproken) niet te bezoeken zijn door toeristen.

De hike begon in het dorpje Franz Josef langs de gletsjerrivier. Een flinke poos geleden kwam de gletsjer helemaal tot de plek waar nu de oceaan ligt (toen lag de oceaan daar overigens nog niet). Een paar honderd jaar geleden kwam de gletsjer nog maar tot het dorpje (12 km uit de kust). Langs de gletsjerrivier kon je goed nog zien hoe de gletsjer heeft gelopen.

Een tocht van 4 km bracht ons bij het uitzichtpunt naar de gletsjer. Tot 2012 kwam de gletsjer nog daar, maar nu moesten we turen naar een wit verschijnsel 750 meter verderop. Tot die tijd kon de gletsjer nog te voet worden bezocht, maar omdat de gletsjer nu zo hoog opgetrokken ligt is dat niet meer mogelijk. Door vallende rotsen en de onvoorspelbare ijsrivier kan de veiligheid onder de gletsjer niet meer worden gegarandeerd. Regens kunnen er grote overstromingen veroorzaken, een van de grootste bedreigingen voor het dorpje wat onder de gletsjer ligt.

Na de tocht zijn we ’s middags neergestreken bij een restaurantje. We zagen inderdaad dat het weer was omgeslagen, de gletsjer lag in de wolken en ook in het dorp begon het te betrekken. Na het eten zijn we naar de Glacier Hot Pools gegaan om de rest van de middag en avond te vullen.

Dinsdag 6 november – Franz Josef
Weer werden we wakker op een stralend zonnige dag, maar toen we richting de bergen keken zagen we al wat wolken hangen. Een beetje bezorgd zijn we naar de Glacier Guides gelopen, maar alles was in orde en onze tocht was niet gecanceld. We waren de vierde groep (en de laatste die ochtend) die met de helikopter naar het ijs werden gestuurd. Voor de middag was het onzeker of de tochten door zouden kunnen gaan en ook voor de andere dagen die week zag het er zeer ongunstig uit, dus we hadden enorm veel geluk. Later bleek dat inderdaad 2 van de 4 middagtochten zijn afgelast en twee andere tochten zijn flink ingekort vanwege de dreigende wolken en de latere regen. Maar voor ons was er een aangenaam zonnetje!

Met de helikopter vlogen we richting de gletsjer, waar we een prachtig uitzicht hadden op de gletsjerrivier en we konden vanuit daar goed zien hoe de gletsjer heeft gelopen. We kregen crampons (een soort loopijzer) onder sneeuwschoenen gebonden en een waterafwerende kleding aan. We mochten onder leiding van een gids 3 uur over de gletsjer lopen. Vanaf de onderkant zijn we naar de top gelopen waar we uitzicht hadden op een een grote muur van ijs. Onderweg moesten we over ijspaden lopen met door het team uitgehakte trappetjes en door smalle doorgangen heenwurmen. We hadden prachtig uitzicht over rotsen, konden ijslawines zien en zagen ook watertjes een weg zoeken door de gletsjer. Overigens konden we het water van de gletsjer ook drinken als we drinken. Het water is er alleen zo puur, dat het geen mineralen bevat.

De gids wist ons een hoop te vertellen over de gletsjer. Omdat de groep voor ons wat langzamer was, hebben wij een omweg genomen (stukkie off-road ;)). Al met al zijn we de drie volle uren op het ijs geweest en hebben we enorm genoten van de unieke ervaring. De foto’s zeggen een hoop!

Toen we terugvlogen met de helikopter zagen we de bewolking al boven de gletsjer ontstaan. We hebben enorm geluk gehad, zeker met de weersvoorspelling van de dagen erna.

Na afloop zijn we bij een cafeetje gaan zitten waar we eindelijk wat beter internet hadden. Je kunt in de fotoalbums van de blog daarom ook de foto’s tot en met afgelopen dinsdag terugvinden. We zijn die dag verder gereden over State Highway 6 richting de Kumara Junction, waar we ’s nachts hebben overnacht op een freedom campsite. We zijn een mooie levenservaring rijker na deze dag!

Foto's van Franz Josef & omgeving vind je hier

Woensdag 7 november – Arthur’s Pass & Kaikoura
Voor deze dag hadden we weer een flinke rijdag in gedachte. We waren natuurlijk aan de West Coast van Nieuw-Zeeland, maar we wilden nog wat glimpen opvangen van de Oostkust. We besloten over de Arthur’s Pass richting de oostkust te rijden, en die keuze viel ons niet tegen! Wederom was dit een prachtige bergpass met mooie vergezichten. In het plaatsje Arthur’s Pass zelf zijn we uitgestapt en hebben we een korte wandeling gemaakt gedaan naar de Devil’s Punchbow waterval. Deze dag was het behoorlijk waaierig en regenachtig, er was een storm op komst die de westkust en de Zuidelijke Alpen zou aandoen.

We reden aan een stuk door richting Kaikoura. De State Highway 1, die vanuit Auckland op het Noordereiland langs alle belangrijke steden helemaal naar het zuiden van het land loopt, was tussen Christchurch en Picton behoorlijk beschadigd door de aardbeving in Kaikoura in 2016. Hoe dichter we bij Kaikoura kwamen, hoe vaker we zagen dat er hele stukken weg eigenlijk weggeslagen was en we over 1 baan of door omleidingen door de route werden geloodst. In Kaikoura hebben we nog afgesproken met een reislustige vriendin van Jolein die ze nog kende van Bali, die nu toevallig ook in Nieuw-Zeeland was.

De route tot aan Kaikoura

Donderdag 8 november – via Hanmer Springs en de Lewis Pass naar de West Coast?

Vandaag hadden we weer een rijdag in gedachte, want we wilden weer terugrijden naar de westkust. We waren nu vrij dichtbij Picton (waar vanuit de ferry zou vertrekken) maar hadden het noorden van het land nog om te ontdekken. We wisten dat het weer aan de West Coast iets minder was, maar na elk heuvelgebied veranderde het weer behoorlijk. Halverwege stopten we bij Hanmer Springs, waar het nog wel stralend zonnig was maar behoorlijk waaiden. In de verte zagen we al dreigende luchten en we zetten onze route voort. Eerst richting Greymouth, vervolgens pasten we ons plan toch aan naar Westport (een stuk noordelijker) omdat het behoorlijk begon te regenen en de omstandigheden onderweg ook veranderden. We reden door de Lewis Pass met flinke wolkbreuken, iets waar we niet echt rekening mee hadden gehouden.

Later hoorden we op de radio dat State Highway 6 was afgesloten tot aan Greymouth (de weg die wij de dagen ervoor hadden gereden voor de gletsjers) vanwege overstromingen. Ook de Arthur’s Pass werd later gesloten door overstromingen. Volgens de laatste berichten die we hebben gehoord zal die weg voorlopig ook nog wel dichtblijven, het water heeft daar een flink stuk van de weg verwoest.

We besloten met de aanhoudende regen na de Lewis Pass richting het noorden te rijden. We hadden er allebei niet veel zin in om, ondanks de stromende regen, toch koste wat het kost naar de westkust te rijden en ook niet zeker te weten of we vanaf daar onze reis wel konden voortzetten. Later bleek dit ook de juiste keuze te zijn geweest, de rijomstandigheden waren echt veel te slecht en we hadden waarschijnlijk niet makkelijk kunnen camperen in de regio. We zijn doorgereden richting Abel Tasman en onderweg zijn we rond een uur of 6 zijn gestopt op een freedom camping. Het was inmiddels gestopt met regenen en we stonden op een parkeerterrein van een uitzichtplek, een stukje van de weg af. We hadden hier dan ook best mooie uitzichten.

Vrijdag 9 november – richting Puponga en Marahau
Ook vandaag waren de weersomstandigheden niet al te best, en dat voor de zonnigste provincie van Nieuw-Zeeland. We zijn deze ochtend verder gereden via het binnenland richting de noordkust van het Zuidereiland. We kwamen over de Takaka Hill Road, een heuvelpass van 25 km met 365 bochten. We reden vervolgens langs de Golden Bay, wat er bij regen een beetje treurig uitzag. Bij Puponga, aan het einde van de weg, hebben we een wandeling gemaakt over Wharariki beach, waar het in de middag al flink begon op te klaren. De terugweg in het zonnetje zag er ook een stuk aantrekkelijker uit. Onderweg zijn we nog bij de Mussel Inn brouwerij (de kleinste brouwerij van NZ) gestopt om wat bier in te slaan, waarna we weer over de Takaka Hill Road reden. Inmiddels was het onbewolkt en de uitzichten waren hier spectaculair!

Vlak na de Hill Road sloegen we af richting Marahau, een klein plaatsje vlak onder het Abel Tasman National Park. We hebben gecampeerd op Old MacDonalds Farm (hia hia ho), waar inderdaad een hoop verschillende boerderijdieren rondliepen. We hoopten dat het weer goed zou blijven de volgende dag, zodat we met de watertaxi naar het nationale park konden gaan om de weg terug te hiken richting Marahau.

Zaterdag 10 november – Marahau
Wat begon als een mooie zonnige dag, werd voor ons de baaldag van de reis. Na een ontbijt op het strand probeerde Jolein de camperdeur open te maken, waarbij de sleutel in het slot brak. We stonden buitengesloten van onze camper, met een halve sleutel in de hand, op een parkeerterrein van een mooi nationaal park. Na wat telefoontjes naar de camperverhuurder werden we doorverwezen naar de AA (de ANWB van Nieuw-Zeeland). De camperverhuurder kon namelijk geen sleutelmaker te pakken krijgen in de regio. We moesten bij de AA gelijk $140,- aftikken, servicekosten. Een uur later werden we gebeld, ook de AA kreeg geen sleutelmaker te pakken. Onze gegevens zijn wel achtergelaten bij sleutelmakers, maar ze konden ons niet verder helpen. Ondertussen hebben we weten in te breken in de camper, het zonnetje was verdwenen en inmiddels al een stuk frisser geworden. We werden teruggebeld door locksmith die op een evenement was (alle sleutelmakers in de regio waren daar blijkbaar, 1 dag per jaar). Hij wist niet hoe laat hij kon komen of iemand kon sturen, dat kon zomaar vannacht of morgenochtend worden. Inmiddels heeft een ouder koppel en een politieagent nog ons geholpen en advies gegeven: kampeer hier vannacht desnoods, ook al mag het officieel niet, je kan geen kant op. De AA belde ons op en wilde ons eventueel wel weg komen takelen (waarheen dan, vroegen we ons af), maar we hebben daarvoor toch maar bedankt. Na 5 uur wachten werden we ineens gebeld door een sleutelmaker uit Nelson: hij kon binnen 40 minuten bij ons zijn en zou ons helpen.

Na ruim 6 uur wachten werd ons geduld beloond en kregen we een nieuwe sleutel. De kosten zouden gelukkig onder onze verzekering komen te vallen. We besloten een dagje langer in Marahau te blijven en de wandeling die we in gedachte hadden alsnog morgen te doen. ’s Avonds hebben we heerlijk gebarbecued, we vonden dat we ons zelf wel even mochten verwennen. Een ouder Brits stel zag dat we de barbecue van de camping gingen gebruiken, kwam ons vertellen dat ze later ook nog zouden barbecueën. We hadden maar een klein deel van de barbecue in gebruik, dus het was geen probleem om samen de BBQ te gebruiken. Na 2,5 uur grillen zagen we de Britten wel op en neer naar de keuken lopen met pannen, maar ze kwamen maar niet bij de BBQ erbij. Later had een van de Britten tegen Jolein gezegd dat ze maar wat simpele en minder dure dingetjes dingetjes wilden bakken, terwijl wij lekker met lamsvlees aan de gang waren. We denken dat hij niet goed naast ons durfde te staan… Terwijl we verder de hele week op soep, noodles en curry leven en zuinig aan doen. ;)

Zondag 11 november – Marahau, Nelson en Picton
Hieperdepiep, hoera, Jolein jarig! Met de watertaxi onderweg naar de stopplaats, Anchorage, werden we onderweg getrakteerd op zeehonden en dolfijnen. De weg terug naar Marahau hebben we langs prachtige stranden en door mooie bossen gelopen. De route duurde ongeveer 4 uur, uiteindelijk hebben we het met wat zijweggetjes en fotostops ook bijna 4 uur over gedaan.

Na een lekkere smoothie in het Parkcafe aan het einde van de route zijn we doorgereden naar Nelson, waar we voor Jolein haar verjaardag ‘uiteten’ wilden gaan. We kwamen terecht op een terras van BurgerCulture terecht. Dit was een grappige burgertent met burgernamen als ‘Fry me a river’ en ‘Kanye Pesto‘.

Later zijn we nog doorgereden richting Picton, waar het de bedoeling was om te stoppen op een freedom campsite. Dat deze route enorm populair is onder reizigers merkten we al snel: alles stond bomvol, en ook de betaalde campsites waren al redelijk volgeboekt. Uiteindelijk was er nog 1 plekje op een camping in Picton vrij, waardoor we ’s avonds al gelijk daar naartoe zijn doorgereden.

Maandag 12 november – via Picton naar Wellington
Maandagochtend werden we wakker in het zonnige, levendige kustplaatsje Picton. Alles is hier gericht op de grote stromen toeristen die hier langskomen. Vandaag lag er een groot cruiseschip aangemeerd en de ferry naar het Noordereiland vertrekt vanuit hier, dus het was ‘gezellig druk’ (nog steeds niet te vergelijken met de toeristische drukte die wij in Europa kennen, het is hier een stuk minder massaal).

Na wat tips van het thuisfront zijn we naar de Nederlandse bakkerij in Picton gegaan voor ons ontbijt en wat bleek: na een paar gewonnen prijzen (de beste broodbakker van Nieuw-Zeeland) is de bakkerij opgekocht door een Nieuw-Zeelandse familie, het is niet Nederlands meer. Ze verkopen nog steeds een hoop Nederlandse lekkernijen, maar de fun was er toch wel een beetje van af.

Na een ochtend door Picton struinen maakten we ons klaar voor de overtocht richting Welligton, waar we nu bijna zijn aangekomen. Ik merk dat ik dus al toch de 3 uur van de overtocht heb weten te vullen met het schrijven van de blog… misschien moet ik het de volgende keer toch wat bondiger houden.

Foto's van de laatste dagen op het Zuidereiland vind je hier

De route vanaf Kaikoura naar Picton

Nog wat andere dingetjes die het vermelden waard zijn:
-       We zijn al behoorlijk bezig met ons volgende avontuur in Sydney. We hebben al een appartement weten te huren voor een gunstig bedrag in het centrum van Sydney. (Nu nog hopen dat we ook krijgen wat we hopen ;)) Dit neemt voor ons al een groot deel van de ‘zorgen’ weg, omdat we onder andere niet wisten waar we rond de feestdagen zouden moeten verblijven. We willen ongeveer 2 maanden werken in Sydney, dus we hebben besloten dat iets huren de goedkoopste optie zou zijn. Hierna willen we een van of een grote auto kopen om daar mee rond te reizen.
-       De eerste sollicitaties zijn al de deur uit om te kunnen werken in Sydney.
-       Jolein noemt alle bomen en planten die ze niet kan plaatsen ‘varens’.
-       Nieuw-Zeeland heeft bijzondere wegen, en daar zijn ze zich ook behoorlijk van bewust. De overheid hier heeft wel echt de meest bizarre campagnes om mensen er van bewust te laten zijn dat ze voldoende moeten rusten voor en tussen het rijden door, letten op de weg en op de omstandigheden. Borden zoals “Driving? Left = FINE, Right = DEAD” en “Fatigue kills, take some rest!” staan hier langs de weg. De meest bizarre die we tot nu toe hebben gezien is een foto van een man op een werkbank in een morturarium met een kaartje aan zijn voet waarop staat “SPEEDING KILLS”.

Inmiddels zijn we aangekomen in Wellington op de plaats waar we vannacht slapen. We konden 2 dagen met onze camper op het parkeerterrein van het café Butcher & Brewer in de wijk Petone in Wellington staan, dat is een stuk voordeliger dan de campings hier in de omgeving. We mogen daar gebruik maken van de stroomvoorziening en van de Wi-Fi. Vanaf hier kunnen we met het openbaar vervoer makkelijk richting de hoofdstad Wellington, wat we morgen willen gaan ontdekken.

Dat was de update vanuit ons weer. We hopen jullie snel weer wat te laten weten van ons.

Tot snel

Matthijs & Jolein